به نام خدا
ازحیاط به طرف در که می رفتم،چشمم خورد به درخت و شمشادهای توی باغچه.یه نگاهی انداختم،دیدم برگاشون جوونه زده،به طور ناخودآگاه اندازشون رو توذهنم سپردم.فردای اون روز دوباره برگ های شمشادها نظرم رو به خودش جلب کرد،بزرگتر شده بودن.

وقتی برگای یه درخت برای رشد و رسیدن به نور این قدر تکاپو دارن پس چرا گاهی دیده میشه انسان هایی که امیدشون رو از دست دادن و نشستن به انتظار مرگ؟

درخت هر سال به خواب زمستانی می ره،یک نوع مرگ.اما با نزدیک شدن بهار دوباره زنده میشه وهیچ گاه امیدش برای سبز بودن رو از دست نمی ده.
تو نیز امید داشته باش .سبز خواهی شدوریشه هایی پایدار خواهی داشت.
....................................                                                                                                    
راستی این روزا با چارقد وبروبچه هاش رفیق شدم.                                                                       

به نام خدا

این روزهاوقتی می ری بیرون،به جای پیاده رو مجبوری از سواره رو عبور کنی.چون ازدحام جلوی هر مغازه نمی ذاره تند راه بری.گاهی هم پیش میاد وسط خیابون راه بری...
این روزهااگر2تا پله بالاتر از سطح خیابون وایسی خندت میگیره.دیدن مردم ازکمی بالاتر جالبه.فکر می کنی اجناس به طور رایگان داره توزیع میشه،که مردم این طور دارن به سمت مغازه ها هجوم می برن...
این روزها جلوی دستگا های عابر بانک،صف بستن واسه گرفتن پول.
این روزها مردم کمتر وقت می کنن این شب ها رو ببینن...

به نام خدا
سلام ببخشید این قدر دیر اومدم.در عوض روز تولدم اومدم با قالب جدید.البته تولدم تو این دنیا یعنی همین جا ...تولد وبلاگمه،مبارکم باشه.(خودم تحویل بگیرم)...