زود‌باوران به راحتي ادعاي کشف و شهود و يا ملاقات با امام زمان را «تصديق» مي‌کنند و به صرف اينکه از فلان واعظ و يا مداح شنيده‌اند، آن را وحي منزل مي‌دانند، ولي اهل نظر چون تابع دليل‌اند، در برابر ادعاهاي بي‌دليل مقاومت مي‌کنند، و به خود جرأت مي‌دهند که درباره اعتبار هر دليل، به بحث و تأمل بپردازند.

علامه بحر‌العلوم که بسياري از حکايت‌هاي تشرّف منسوب به اوست «امتناع رؤيت حضرت» در عصر غيبت را مبنائي دانسته که در مسائل مختلف بايد به‌ آن توجه داشت، از اين رو مي‌گويد: گاه برخي از علماي ابرار عيناً به «سخن» حضرت آگاه مي‌شوند، ولي امکان اين گونه علم به کلام امام، به معني «امکان رؤيت» حضرت نيست و بايد ادعاي آنان، با «امتناع رؤيت»‌ سازگار باشد